زمینه و هدف: فاکتورهای خطر جدیدی به خصوص واکنش های التهابی و فاکتورهای ایمونولوژیک برای بیماری های قلبی - عروقی معرفی شده اند. لذا، در این مطالعه میزان سرمی اینترلوکین - 17 (IL-17) در بیماران مبتلا به بیماری های ایسکمیک قلبی (شامل بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد و بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار صدری) و افراد سالم بررسی می گردد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی، نمونه های سرمی از 3 گروه شامل 30 بیمار مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد (Acute Myocardial Infarction-AMI)، 30 بیمار مبتلا به آنژین صدری ناپایدار (Unstable Angina-UA) و 30 فرد سالم جمع آوری و از نظر میزان سرمی IL-17 با روش ELISA مورد بررسی قـرار گرفتند. یافتـه ها با استفاده از آزمون های ANOVA و t-test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: میانگین میزان سرمی IL-17 در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد (AMI)، آنژین صدری ناپایدار (UA) و افراد گروه کنترل به ترتیب 6.68±1.2pg/ml، 5.48±1.01pg/ml و pg/ml) 2.07±0.6pg/ml - پیکوگرم در هر میلی لیتر) تعیین گردید. آنالیز آماری نشان داد که میانگین میزان سرمی IL-17 در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد (AMI) و آنژین صدری ناپایدار (UA) به طور معنی داری از افراد گروه کنترل بالاتر است.(به ترتیب با P<0.005 و P<0.04). میانگین میزان سرمی IL-17 در کل بیماران مبتلا به بیماری های ایسکمیک قلبی (شامل مجموع بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد و آنژین صدری ناپایدار) نیز 6.08±0.79pg/ml تعیین گردید. اختلاف میانگین میزان سرمی IL-17 بین بیماران مبتلا به بیماری های ایسکمیک قلبی و افراد سالم نیز از نظر آماری معنی دار بود (P<0.002). لازم به ذکر است که اختلاف میانگین میزان سرمی IL-17 در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد (AMI) و آنژین صدری ناپایدار (UA) از نظر آماری معنی دار نشد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که میزان سرمی IL-17 در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد و آنژین صدری ناپایدار که به طور معنی داری از افراد سالم گروه کنترل بالاتر است. لذا مکانیسم های وابسته به IL-17 ممکن است در پاتوژنز بیماری های ایسکمیک قلبی شرکت نمایند.

سابقه و هدف:  بیماری های عروق کرونر قلب ازعلل مهم مرگ ومیر و ناتوانی در سراسر دنیا محسوب می شوند. نتایج برخی از مطالعات و مشاهدات مختلف نشان داده است که احتمالا علایم بیماری های عروق کرونر در دو جنس متفاوت است. از این رو مطالعه حاضر به منظور مقایسه علایم انفارکتوس میوکارد و آنژین صدری ناپایدار در زنان ومردان صورت گرفت.مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه ای از نوع Case series است که بر روی 600 بیمار مبتلا به آنژین صدری ناپایدار و انفارکتوس میوکارد بستری در بخش های ویژه قلب بیمارستان های دانشگاه کرمان انجام شد. اطلاعات به صورت مصاحبه ساختار یافته با استفاده از پرسشنامه که در پنج بخش ویژگی های فردی، ویژگی های مربوط به بیماری، تصویر محل درد و مقیاس ده درجه ای دیداری جهت تعیین شدت درد و اقدامات انجام شده بعد از شروع علایم تنظیم شده بود، توسط دو پرستار در نوبت های مختلف کاری جمع آوری شد. جهت آنالیز داده ها از آزمون های آماری t مستقل، مربع کای، فیشر و یومان وایت نی استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد در مجموع زنان مسن تر از مردان بوده (p<0.001) و شیوع آنژین صدری ناپایدار در زنان بیش تر و انفارکتوس میوکارد در مردان بیش تر بود(p<0.001). در مورد درد قسمت های مختلف قفسه سینه، اختلاف معنی داری بین دو جنس مشاهده نشد، هر چند زنان بیش تر از مردان دچار درد گردن، درد وسط پشت، درد تمام پشت شده بودند (p<0.05). همچنین زنان به طور معنی داری بیش تر از مردان دچار علایم تحریک واگ از قبیل ضعف، کاهش اشتها، برافروختگی، سرگیجه، خستگی زیاد، سستی، سردرد، اختلال بینایی، احساس خفگی، تپش قلب و خستگی می شدند (p<0.01). شیوع تنگی نفس در هنگام حمله نیز در زنان بیش تر از مردان بود (44.7 درصد در برابر 29.4 درصد). شدت درد در هنگام بروز علایم در زنان و مردان تفاوتی نداشت.استنتاج: این مطالعه نشان داد زنان بیش تر از مردان دچار علایم غیر خاص (Atypical) آنژین صدری ناپایدار و انفارکتوس میوکارد می شوند که این مساله می تواند منجر به اشکال در شناسایی علایم و تاخیر در جست و جوی کمک شود. در داخل بیمارستان نیز چون درصد زنانی که تغییر در نوار قلبی (ECG) ندارند بیش تر از مردان و علایم غیر خاص نیز در آنها بیش تر است، می تواند باعث شود که زنان کم تر از مردان درمان مناسبی دریافت کنند.

سابقه و هدف: مطالعات متعددی حاکی از این بوده است که بالا بودن سطح سرمی C-reactive protein (CRP) رابطه مستقلی با پیش آگهی بد در بیماران مبتلا به سکته قلبی دارد. هدف از انجام این مطالعه بررسی ارزش پیشگویی کننده CRP کمی در بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار قلبی برای ابتلا به سکته حاد قلبی در طول مدت زمان بستری در بیمارستان بود.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت هم گروهی از آذرماه 1382 تا تیر ماه 1383 در مرکز قلب تهران انجام شد. 121 بیمار مبتلا به آنژین ناپایدار قلبی مورد بررسی قرار گرفتند. در ابتدا سطح سرمی CRP کمی تمامی بیماران اندازه گیری و mg/L 10 به عنوان نقطه برش برای CRP کمی درنظرگرفته شد. بر اساس سطح سرمی CRP، بیماران در 2 گروه جای گرفتند. گروه اول (تعداد 68 نفر) دارای سطح سرمی CRP مساوی یا بیشتر از mg/L 10 بودند و در گروه دوم (تعداد 53 نفر) این سطح کمتر از mg/L 10 بود. تمامی این بیماران از نظر ابتلا به سکته حاد قلبی در طول مدت زمان بستری در بیمارستان تحت پی گیری قرار گرفتند. سپس نتایج به دست آمده به منظور بررسی رابطه بین سطح کمی CRP و احتمال بروز سکته قلبی در این بیماران تحلیل گردید.یافته ها: سن بیماران 7±60 سال بود و 59.5 درصد (72 نفر) از آن ها مرد بودند. سطح سرمی CRP این بیماران mg/l 60-4  بود. در گروهی که سطح سرمی CRP آن ها بیشتر یا مساوی mg/L 10 بود، 4 نفر (5.8%) و در گروه دیگر 1 نفر (1.8%) در طول مدت زمان بستری در بیمارستان دچار سکته حاد قلبی شدند. حساسیت، اختصاصی بودن، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی CRP در این مطالعه به ترتیب برابر 98.3، 58.5، 80 و 19.5 درصد بود. بین سطح سرمی CRP و بروز سکته قلبی ارتباط معناداری یافت نگردید (0.38 p>). بحث: در مراکزی که فاقد امکان اندازه گیری آزمایش های تشخیصی اختصاصی برای سکته قلبی می باشند، اندازه گیری سطح کمی CRP می تواند در دسته بندی افراد مبتلا به آنژین ناپایدار قلبی به گروه های پرخطر و با خطر کمتر کمک کننده باشد. با توجه به حساسیت بالای این آزمون می توان از آن به عنوان یک آزمون غربال گر در پیشگیری MI در طول مدت بستری استفاده کرد.

انفارکتوس حاد میوکارد ازمهمترین علل پذیرش بیمارستانی و از علل مهم مرگ و میر می باشد. تشخیص سریع و به موقع این بیماری و افترا آن از سایر سندرم های حاد کرونری، خصوصا آنژین صدری ناپایدار، می تواند به اقدام مناسب درمانی و کاهش عوارض و مرگ و میر منجر شود. تستهای آزمایشگاهی در رسیدن به تشخیص کمک کننده هستند. افزای CRP به عنوان شاخص حساس واکنش فاز حاد در انفارکتوس حاد میوکارد که در آن نکروز بافتی و التهاب رخ می دهد، دیده می شود برای معلوم کردن ارزش تشخیصی آزمون کیفی و نیمه کمی CRP که به روش تیتراسیون نام می گیرد، این تست بر روی نمونه سرمی یک صد بیمار مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد و یک صد بیمار مبتلا به آنژین صدری ناپایدار در طی 24 تا 48 ساعت اولیه بستری در CCU مرکز آموزشی درمانی پنجم آذر گرگان انجام گرفت. تشخیص بیماری های مذکور بر مبنای یافته های بالینی، افزایش آنزیمی و یافته های الکتروکاردیوگرام داده شده بود. در آزمون کیفی، در 85 درصد موارد انفارکتوس و 70 درصد موارد آنژین صدری ناپایدار نتیجه مثبت حاصل شد. آزمون های آماری نشان دادندکه این آزمون می تواند در افتراق انفارکتوس میوکارد از آنژین ناپایدار کمک کننده باشد با استفاده از آزمون کیفی، حساسیت 85 درصد، ویژگی 30 درصد، ارزش اخباری مثبت 54.9 درصد و ارزش اخباری منفی 66 درصد حاصل گردید. این مطالعه نشان داد که: آزمون CRP به روش های کیفی و نیمه کمی و با وجود حساسیت بالا می تواند در تشخیص زودرس انفارکتوس حاد میوکارد کمک کننده باشد، ولی بدلیل پایین بودن ویژگی آن توصیه می شود که همراه با آن از روش های تشخیصی مکمل استفاده گردد.

مقدمه. هدف از این تحقیق مقایسه تاثیر هپارین با دوز 5000 واحد هر 6 ساعت بدون کنترل PTT با عدم تزریق هپارین در بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار و انفارکتوس بدون موج Q بوده است.روشها. در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، 278 نفر به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. 145 بیمار، هپارین 5000 واحد هر 6 ساعت دریافت کردند (گروه مداخله) و به 133 بیمار هپارین تزریق نشد. سایر درمانهای مورد نیاز در هر دو گروه انجام شد. درمان در گروه مداخله بلافاصله بعد از پذیرش در اورژانس صورت گرفت و تا هنگام ترخیص ادامه یافت مگر آنکه اندیکاسیون قطعی برای شروع هپارین با دوزاژ بالاتر و یا کنتراندیکاسیون مصرف هپارین در گروه مداخله یا شاهد وجود داشت که این بیماران از مطالعه حذف گردیدند. معیارهای مقایسه دو گروه، زمان کنترل درد، تکرار درد، بروز انفارکتوس و مرگ داخل بیمارستانی بود.نتایج. عوارض خونریزی دهنده و حاد هپارین در هیچ یک از 145 بیمار دریافت کننده هپارین مشاهده نشد. چهار نفر در گروه مداخله و دو نفر در گروه شاهد دچار عارضه گردیدند با این حال تفاوت معنی داری بین دو گروه در زمان کنترل درد، تکرار درد، بروز انفارکتوس و مرگ داخل بیمارستانی وجود نداشت.بحث. با توجه به نتایج به دست آمده به نظر می رسد تجویز هپارین وریدی متناوب 5000 واحد هر 6 ساعت در کاهش درد و عوارض انفارکتوس و مرگ در بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار و یا انفارکتوس بدون موج Q در کوتاه مدت بی تاثیر باشد و با توجه به اتلاف هزینه سنگین، توصیه می شود تجویز هپارین در این بیماران، با انفوزیون وریدی 1000 تا 1500 واحد در ساعت و کنترل PTT تا حد 1.5 تا 2 برابر صورت گیرد.

زمینه و اهداف: شمارش گلبولهای سفید خون، ساده ترین و قابل دسترس ترین شاخص التهاب است. در حوادث حادی مانند آنژین ناپایدار (UA) و یا انفارکتوس حاد میوکارد (AMI)، گلبولهای سفید خون (WBC) افزایش پیدا می کنند. هدف از این مطالعه، تعیین ارتباط بین شدت افزایش گلبولهای سفیدخون و میزان عوارض و مرگ و میر در UA و AMI است.روش بررسی: تعداد 1840 بیمار که با تشخیص UA و AMI از اوایل سال 1377 لغایت نیمه اول سال 1380 در بیمارستان قلب شهید مدنی تبریز بستری شده بودند، در دو گروه مساوی مورد بررسی قرار گرفتند. از کل بیماران مبتلا به UA (920 نفر) تعداد 436 مرد و 484 زن با (میانگین سنی 57) و از کل بیماران مبتلا به AMI (920 نفر) 618 نفر مرد و 320 نفر زن (با میانگین سنی 63) بودند. در تمام بیمارن به طور روتین شمارش گلبولهای سفید خون در دو روز اول پس از شروع علایم انجام شد و ارتباط موربیدیته و مرگ و میر بیمارستانی با شدت لکوسیت استخراج گردید.یافته ها: درد سینه عمده ترین شکایت در کل بیماران (51.6 درصد) بود. شایعترین یافته در الکتروکاردیوگرافی بیمارن مبتلا به AMI، تغییرات (70.6) ST درصد و در بیماران مبتلا به UA معکوس شدنT  ( 47.8درصد) بود. تغییرات آنزیمی (CPK وLDH  و CK-MB) همراه با تغییرات الکتروکاردیوگرافیک، معیارهای افتراق انفارکتوس حاد میوکارد از آنژین ناپایدار بودند. شمارش گلبولهای سفید خون در همه بیماران در دو روز اول پس از شروع علایم انجام می شد که متوسط آن  7100 /mm3بود. در 86 درصد بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار، تعداد لکوسیت کمتر از 10000 /mm3 بود. در تعدادی از این بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار که بیماران مبتلا مدت بستری در بیمارستان تبدیل به انفارکتوس حاد میوکارد شده بود، اکثرا تعداد لکوسیت خون بالای 10000 /mm3 بود. در بیماران مبتلا انفارکتوس حاد میوکارد، اغلب تعداد WBC بالای 10000 /mm3 بود. مرگ و میر ناشی از انفارکتوس حاد میوکارد، اکثرا در بیمارانی رخ داده بود که دارای WBC بالای 10000 /mm3 بودند.نتیجه گیری: اگر چه تعداد گلبولهای سفیدخون از شاخصهای غیراختصاصی التهاب است، تعداد WBC در حد بالای 10000 /mm3 عاملی مهم در پیش بینی وخیم‏تر شدن آنژین ناپایدار (تبدیل به انفارکتوس میوکارد) و ایجاد شوک کاردیوژنیک و مرگ و میر داخل بیمارستانی در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد محسوب می‏شود.

پیش زمینه و هدف: بیماری عروق کرونر عامل 30% مرگ و میر زنان می باشد گرچه پیشرفته های درمانی و تشخیصی در مردان موجب کاهش مرگ و میر شده است اما متاسفانه در زنان این گونه روش های تداخلی، بهبودی کمتری داشته است به نظر می رسد اختلافات آناتومیک یا ریسک فاکتورهای کرونری مسوول این پدیده باشد. هدف این مطالعه بررسی ریسک فاکتورهای کرونری در زنان با بیماری ثابت شده کرونری می باشد.مواد و روش: این مطالعه به صورت آینده نگر در 250 زن که با تشخیص اولیه انفارکتوس حاد میوکارد یا آنژین ناپایدار در طی سال های 1379-1380 بستری بودند انجام گرفت. انتخاب بیماران به طور تصادفی و با مصاحبه حضوری با ثبت فاکتورهای خطر و قد و وزن بیماران و اندازه گیری پروفیل چربی های خون و نتایج آنژیوگرافی کرونر بود. یافت ها با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و از T-test استفاده شد.یافته ها: در این مطالعه 250 زن مبتلا به بیماری عروق کرونر به طور تصادفی انتخاب شدند و اهمیت عوامل مختلف خطر را در 114 بیمار با آنژیوگرافی غیرطبیعی و نیز در کل بیماران مورد بررسی قرار گرفت. تشخیص اولیه شامل 11.5 درصد انفارکتوس میوکاردو 88.5% آنژین ناپایدار بود. تمام بیماران دارای عامل خطر بودند. دیابت در 38.5%، هیپرتانسیون در 78% سیگار در 27%، کلسترول بالای 150 میلی گرم در 98%، مصرف قرص ضدحاملگی خوراکی در 57%، سابقه فامیلی در 28% و فعالیت فیزیکی محدود در 2.6% بیماران مشاهده شد.  59.6%بیماران ایندکس توده بدنی مساوی با بیش از 27 کیلوگرم به ازا مترمربع بدن داشتند. 66.7 درصد بیماران یائسه بودند و سابقه هیسترکتومی زودرس در 9.6% بیماران وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: در این بررسی شایع ترین تظاهر بیماری عروق کرونر به صورت آنژین ناپایدار بود. اکثر بیماران 3 یا چند ریسک فاکتور برای بیماری عروق کرونر داشتند. از بین فاکتورهای خطر شناخته شده در زنان دیس لیپدمی، منوپوز زودرس، هیپرتانسیون، داروهای ضدبارداری خوراکی و دیابت و سیگار به ترتیب بیشترین مقادیر را به خود اختصاص دادند.

سابقه و هدف: اختلالات اضطرابی یکی از شایع ترین اختلالات روانپزشکی است که عدم درمان آن منجر به ایجاد ناتوانایی هایی در زندگی بیماران می شود. در بعضی از بیماری های جسمی مانند بیماری قلبی، اختلالات اضطرابی شایع تر از جمعیت عمومی است و بر سیر درمان تاثیر منفی می گذارد. لذا به منظور تعیین وضعیت در بیماران بستری در بخش CCU و مقایسه تاثیر دیازپام و اکسازپام در کنترل اضطراب آنها. این تحقیق در بیمارستانهای لقمان و لبافی نژاد تهران انجام شد. مواد و روشها: تحقیق در ابتدا به روش توصیفی برروی بیماران بستری در CCU با روش نمونه گیری به طریق مراجعه مستمر انجام شد. سن، جنس، سابقه بستری در بخش CCU، نوع بیماری قلبی و نوع داروهای قلبی تجویز شده از پرونده بیماران استخراج و میزان اضطراب بیماران با استفاده از مقیاس هامیلتون تعیین گردید. افرادی که نمره بیشتر از 17 کسب کرده بودند به عنوان مبتلا به اضطراب تعیین شدند و براساس آن میزان شیوع اضطراب تعیین گردید. بیماران مضطرب به طور تصادفی در 2 گروه مورد و 1 گروه شاهد تحت درمان با دیازپام (5 میلی گرم)، اکسازپام (15 میلی گرم) و دارونما قرار گرفتند و میزان تأثیر این داروها در کاهش میزان اضطراب مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: در مجموع 198 بیمار مورد مطالعه قرار گرفتند که 66% مرد و 34% زن بودند. میانگین سنی (± انحراف معیار) آنها 57±12.2 سال بود. شیوع اضطراب در کل بیماران مورد بستری 5/9%، در افراد بستری با تشخیص انفارکتوس میوکارد 9/10% و در بیماران آنژین صدری ناپایدار 2/8% بود. از نظر شدت اضطراب بین دو گروه بیمارن قلبی تفاوتی وجود نداشت. از سوی دیگر سابقه بستری در بخش CCU و جنس بیمار در شیوع و شدت اضطراب تأثیر نداشت. در این بیماران مصرف بنزودیازپینها در مقایسه با دارونما به طور معنی داری باعث کاهش اضطراب شد به طوری که در بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد داروی دیازپام بهتر از اکسازپام در کاهش اضطراب موثر بود ولی در بیماران مبتلا به آنژین صدری ناپایدار اکسازپام نقش موثرتری نسبت به دیازپام داشت. نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به شیوع بالای اختلالات اضطرابی در بیماران بستری در CCU تشخیص و درمان مناسب آن کمک موثری در بازتوانی این بیماران خواهد داشت.

زمینه و هدف: بیماری های عروق کرونری قلب از مهم ترین علل مرگ و میر در کشورهای صنعتی و در کشور ایران است. انفارکتوس میوکارد و آنژین صدری ناپایدار جزو سندرم های بالینی درگیری عروق کرونری قلب هستند. با این تفاوت که مرگ و میر ناشی از انفارکتوس میوکارد بیشتر از آنژین صدری ناپایدار است و مراقبت دقیق تر و بیشتری نیاز دارد. افتراق سریع و تشخیص به موقع بیماران دچار انفارکتوس میوکارد از بیماران دچار آنژین صدری ناپایدار نقش بسیار مهمی در درمان موثر و بهبود پیش آگهی در این بیماران دارد. مطالعه حاضر با هدف تعین شیوع انفارکتوس میوکارد بدون صعود قطعه ST در بیماران بستری با تشخیص اولیه آنژین صدری ناپایدار انجام شد.روش کار: این مطالعه توصیفی- تحلیلی در بیماران بستری با تشخیص اولیه (Unstable Angina) U/A در بیمارستان بوعلی اردبیل طی سال های 1381-1380 انجام شد. اطلاعات مورد نیاز به وسیله پرسشنامه (شامل مشخصات دموگرافیک بیماران، علایم بالینی، تغییرات ECG و آزمایشگاهی) جمع آوری شد. داده ها توسط نرم افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل شد و جهت آنالیز از آمار توصیفی و تحلیلی استفاده گردید.یافته ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه 61 سال و شیوع (Non- ST Elevated Myocardial Infarction) NSTEMI در بیماران با تشخیص اولیه آنژین صدری ناپایدار 23 نفر (22.1%) بود. میانگین سنی بیماران NSTEMI، 60.5 سال و شیوع آن در مردان بیشتر از زنان بود (69.9% در مقابل 30.4%)، شایع ترین تغییر ECG در بیماران NSTEMI موج T معکوس و نزول قطعه ST (78.3%) و در بیماران U/A موج T معکوس (60.5%) بود. این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار بود .(P<0.001) 64.7% بیماران NSTEMI و 27.4% بیماران U/A، درد سینه فوق العاده شدیدی داشتند (P<0.004).نتیجه گیری: حدود یک پنجم بیمارانی که با U/A بستری می شوند NSTEMI دارند و تغییرات ECG به صورت نزول ST همراه با موج T منفی در این بیماران شایع تر از بیماران با U/A می باشد و شدت علایم بالینی و عوارض نیز شدیدتر از U/A است.

مقدمه و هدف: مطالعات متعددی بر اثبات و علیه ارتباط میزان پروتئین واکنشگر High Sensitive C Reactive Protein (h.s.CRP) C با پیش آگهی بیماران با سندرم حاد کرونری وجود دارد، هدف از انجام این مطالعه تعیین ارتباط بین میزان پروتئین واکنشگر C با پیش آگهی و حوادث قلبی عروقی داخل بیمارستانی در بیمارانی است که با آنژین ناپایدار در بیمارستان بستری گردیده اند.روش کار: این مطالعه بصورت توصیفی تحلیلی از شهریور ماه 83 لغایت بهمن ماه 84 در مرکز آموزشی درمانی شهید دکتر بهشتی کرمانشاه صورت گرفته است. در این مطالعه 250 بیمار با آنژین ناپایدار مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران با علایم انفارکتوس با و بدون صعود قطعه ST، با سابقه عفونت اخیر و تروما و سطح سرمی پروتئین واکنشگر C بیشتر از 10 میلی گرم در لیتر از مطالعه حذف شدند. 24 ساعت پس از بستری، سطح سرمی پروتئین واکنشگر C اندازه گیری شد. بیماران به دو گروه تقسیم شدند، گروه اول بیمارانی که سطح سرمی پروتئین واکنشگر C زیر 3 میلی گرم در لیتر داشتند و گروه دوم بیمارانی که میزان پروتئین واکنشگر C آنها بین 10-3 میلی گرم در لیتر بود. تمام این بیماران در طول بستری از نظر تنگی نفس، میزان عود درد قفسه صدری، نیاز به بستری در CCU، انفارکتوس میوکارد و مرگ و میر مورد بستری قرار گرفتند. نتایج حاصله با آزمونهای c2 و t-test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: از مجموع 250 بیمار 105 نفر مرد (42%) و 145 نفر زن (58%) بودند. میانگین سنی این افراد در گروه اول 57.2±10.8 سال و در گروه دوم 58±11.5 سال بود. میزان انفارکتوس میوکارد، میزان عود درد قفسه صدری و نیاز به بستری در CCU در گروه اول بصورت معنی داری از نظر آماری کمتر از گروه دوم بود. (P<0.001)نتیجه نهایی: با توجه به رابطه معنی دار بین وقوع انفارکتوس میوکاردو میزان عود درد قفسه صدری و میزان بستری در CCU با میزان کمی پروتئین واکنشگر C می توان از این مارکر بیوشیمیایی برای مشخص کردن بیماران با آنژین ناپایدار که در ریسک بالاتری قرار دارند استفاده نمود. این بیماران باید در CCU بستری شوند و مورد مراقبت بیشتری قرار بگیرند.